Βγάλε τη Φοίβη βόλτα και θα δείς...

Αυτή η Μάρω (Βαμβουνάκη) πολύ με προβλημάτισε τη σεζόν Άνοιξη-Καλοκαίρι 2010.... Από τα τρία βιβλία που διάβασα τα δύο ήταν αρκετά ζεστά (εκλαϊκευμένη καλοκαιρινή phycology) το τρίτο (διήγημα) ήταν πιο κρύο και από τον Αυτιά ...

Νομίζω λοιπόν θυμάσαι σε προηγούμενο Post που επέμενε ότι είσαι ακόμα πιπίνι ....εκτός όμως από αυτό έλεγε ότι για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τις μίζερες μέρες, ξέρεις τις μέρες εκείνες που απλά δε το χεις όσο και να προσπαθείς, αρκεί μία μόνο καλή πράξη γιά να φύγει η καταχνιά και να ξαναγίνεις happy ....Εκεί λέει που περπατάς και νιώθεις σα την Άννα Φόνσου που δε πήρε την επιδότηση για το σπίτι του ηθοποιού απλά λέει χαμογέλασε σε ένα άγνωστο και θα ξορκίσεις το κακό! Εκεί που βλέπεις τη γριά να περπατάει φλερτάροντας με την άσφαλτο πιάσε την από το χέρι και πέρασε την απέναντι......

Μωρέ λες;...σκέφτηκα....Υπάρχει περίπτωση να είναι έτσι;... αναρωτήθηκα...

Γυρνώντας λοιπόν από τις διακοπές με χτυπάει η γνωστή μελαγχολία που κλαίς, χτυπιέσαι αλλά δε ξέρεις το λόγο ... Είπα λοιπόν να κάνω κάτι καλό και εγώ όχι για τον εαυτό μου αλλά για κάποιον άλλο έτσι όπως μου πρότεινες... μια καλή πράξη βρε αδερφέ ... επέλεξα λοιπόν τη Φοίβη ! Η Φοίβη εδώ και μερες ειχε πεσει σε βαρια μελαγχολία επειδή απο τα δυο στρέμματα γης που ειχε να απλωθει στη Κρήτη γύρισε στα 90 τετραγωνικα Παγκρατίου ...ειπα λοιπον και εγω να βγαζω το κακομοιρο το σκυλί μια βόλτα παραπάνω... Κάθε απόγευμα λοιπόν πάμε στο διπλανό παρκάκι όπου παίζουμε, κάνουμε την ανάγκη μας και άλλα τέτοια ωραία...Η Φοίβη άλλαξε συμπεριφορά..όποτε μπαίνω σπίτι τινάζεται σα τρελή λες και της έβαλαν στη Pedigree τρυπάκι ...εγώ όμως; εγώ δε μπορώ να πω, χάρηκα για το doggy μου αλλά καμία σημαντική αλλαγή μετά από αυτό...Εντάξει δε λέω απέφυγα μερικά non-cute κουραδάκια στο μπαλκόνι αλλά δέν σκίζω και τη κάλτσα μου από χαρά... Άσε που για να βγάλεις από το πάτωμα τις βρωμερές πατημασιές της πρέπει να πέσεις κάτω καί να τρίψεις τουλάχιστον με ταβανόβουρτσα...Είναι δυνατόν λοιπόν; Σκέψου και το εξής...Άν εγώ χαμογελάσω σε έναν άγνωστο, πέρα από το ότι κινδυνεύω να παρεξηγηθώ παίζει να φάω και ξύλο...η γριά δε έτσι και αντιληφθεί ότι την ετοιμάζω για στράτα στρατούλα από το φόβο της να μη της κλέψω τη σύνταξη μπορεί να πέσει ημί-λιπόθυμη...Ξέρω, ξέρω θα με πεις πεσιμιστή, αλλά μάλλον πως το αντίστροφο ισχύει... αν αγαπητή για κάθε καλό που κάνουμε περιμένουμε να γυρίσει πίσω άμεσα, ζήτω που καήκαμε... όλοι με μπλοκάκια και σημειώσεις θα ήμασταν...όλοι σαν πιστωτές ή χρεώστες θα ζούσαμε ..

Ανιδιοτέλεια το λένε Μάρω... Ανιδιοτέλεια... εκτός και αν μου καθαρίζεις εσύ το σπίτι....

Λιαλής